Dlaczego tak ważne jest usuwanie wad wymowy?

Najbardziej oczywistą odpowiedzą na to pytanie jest poprawa zrozumiałości wypowiedzi. Dziecko często spotyka się z sytuacja braku lub niewłaściwego zrozumienia, a wtedy proces porozumiewania się jest mało skuteczny, przez co niesatysfakcjonujący. Nie uzyskując pozytywnego wzmocnienia pochodzącego od aktów komunikowania się dziecko nie będzie do nich dążyło. W ten sposób zmniejszy się ilość okazji do doskonalenia komunikacji. Może nieść to za sobą bardzo przykre konsekwencje, ponieważ trudności w porozumiewaniu się, mogą przynieść trudności w zaspokajaniu potrzeb takich jak np. akceptacji społecznej.

Za poprawą artykulacji powinny przemawiać także inne względy. Nawet, jeśli nie uniemożliwia ona zrozumiałości mowy, to czasem jest tak, że wypowiedź niemieszcząca się w granicach normy może nie być w pełni akceptowana, ponieważ to, co i w jaki sposób mówimy, często ma wpływ na sposób, w jaki jesteśmy postrzegani.

O potrzebie korygowania wadliwych artykulacji decydują także względy medyczne. Istnieje, bowiem zbieżność pomiędzy wadami zgryzu a niewłaściwą artykulacją. Zależność ta jest dwustronna, co oznacza, że nie zawsze wada zgryzu powoduje wadę wymowy; czasem jest odwrotnie- zły sposób realizacji poszczególnych głosek może powodować oraz pogłębiać wady zgryzu. Likwidując wadliwą artykulacje przywracamy warunki do prawidłowego rozwoju zgryzu.

Następnym argumentem jest istnienie związku pomiędzy wadami wymowy a trudnościami w nauce czytania i pisania. H. Spionek podaje, że aż 60% dzieci mających trudności w nauce czytania i pisania przejawia wady wymowy. Zależność pomiędzy nimi polega na tym, że maja wspólną przyczynę; są nią dysfunkcje analizatorów słuchowego, wzrokowego kinestetyczno- ruchowego. W czasie terapii logopedycznej usprawnia się także funkcje słuchowa i kinestetyczno- ruchową, co w efekcie prowadzi do złagodzenia trudności w uczeniu się. Uzasadnione jest, więc powiedzenie, że poprzez terapię logopedyczną osiąga się pośrednio poprawę czytania i pisania. Jeśli podjęta będzie odpowiednio wcześnie, może być profilaktyką dla tych, że trudności.

Literatura:

H. Spionek, Psychologiczna analiza trudności i niepowodzeń szkolnych, Warszawa PZWS, 1985

E. Słodownik- Rycaj, O mowie dziecka, Wydawnictwo Akademickie „Żak”,2000

A. Jurgowski, Ontogeneza mowy i myślenia, Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne 1975

Opracowanie: Dorota Zyskowska